سیستم شناسایی و اعلان حریق آدرس پذیر همانند سیستم متعارف از پرکاربردترین سیستمهای اعلام حریق می‌باشد که هر یک از تجهیزات درون لوپ آدرس پذیر، دارای یک آدرس منحصر به فرد و مجزا بوده و وضعیت تجهیزات از روی صفحه‌ی کنترل مرکزی قابل رویت می‌باشد.
نوع آدرس دهی تجهیزات اعلان حریق در برندهای مختلف متفاوت است و هر شرکت روش خاص خود را دارد. برخی از آنها به صورت دستی آدرس دهی می‌شوند، برخی از طریق دستگاه پروگرامر و برخی دیگر نیز از طریق کنترل پنل مرکزی آدرس دهی می‌شوند.
اصول کشف و تشخیص حریق در سیستمهای آدرسپذیر Addressable، مشابه سیستمهای متعارف است، به جز اینکه در این گونه سیستمها، هر یک از تشخیص دهنده‌ی خودکار و یا شستی‌ها دارای آدرس منحصر به فردی هستند که از طریق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسایی و تعیین هر یک از آنهاست.
در این نوع سیستم سیم‌کشی از صفحه‌ی کنترل به تشخیص دهنده با دو رشته سیم، ولی به صورت Loop (سیم بندی حلقوی) انجام می‌پذیرد که از تابلوی کنترل مرکزی آغاز شده و به تجهیزات درون لوپ متصل شده و مجددا به همان تابلو ختم می‌شود. کلیه‌ی تجهیزات به صورت موازی در همین مدار حلقوی جای می‌گیرند. هر حلقه می‌تواند به تناسب تعداد تجهیزات و سطوح مورد حفاظت، یک یا چند منطقه را پشتیبانی کند.
در این سیستمها اگر چه ناحیه‌ها در قالب مدار مطرح نیستند، اما با توجه به همان معیارهای تعیین منطقه‌ی حریق، به صورت مجازی زون بندی می‌شوند. حداکثر مساحت فضاهایی که توسط یک حلقه می‌تواند حفاظت شود، ده هزار متر مربع است.
سیستم آدرس پذیر هوشمند Analogue Addressable System :
سیستمهای متعارف و آدرسپذیر علیرغم تمایز در نحوه‌ی همبندی و سطح فناوری به کار گرفته شده در آنها، در یک اصل مشترک هستند و آن نحوه‌ی عملکرد رله گونه‌ی تشخیص دهنده‌ها، در حالی که در سیستم هوشمند که آن را سیستم آدرسپذیر آنالوگ نیز می‌خوانند، اساس عملکرد بر پایه‌ی استفاده از ریزپردازنده در تشخیص دهنده‌ها و تابلوی کنترل مرکزی و راهبری نرم افزاری پی‌ریزی شده است.
یک سیستم هوشمند بر طبق استاندارد به سیستمی گفته می‌شود که در آن از تجهیزات هوشمند Analogue Addressable استفاده شود. یعنی مقدار جریان خروجی هر تشخیص دهنده، بستگی به احساس تشخیص دهنده از شرایط محیط داشته و طبق آن جریان آنالوگ تغییر می‌کند. این مورد وقتی قابل توجه است که بدانیم در سیستمهای آدرس پذیر و مرسوم هر دو تشخیص دهنده فقط در دو حالت نرمال و هشدار مانند یک کلید دو حالته‌ی صفر و یک عمل میکنند. در اینگونه سیستمها تشخیص دهنده‌ها همواره فعال هستند و به طور پیوسته پاسخگوی سیگنال‌های ارسالی از سوی تابلوی کنترل مرکزی هستند.
در سیستم هوشمند تمامی تشخیص دهنده‌های سقفی استفاده شده از نوع هوشمند(Analogue) می‌باشد. همبندی سیستمهای هوشمند نیز مانند سیستمهای آدرسپذیر به صورت حلقوی است و می‌توان با هر حلقه ده هزار متر مربع را فارغ از تعداد تشخیص دهنده‌ها تحت پوشش قرار داد. در سیستمهای آدرس پذیر یا مرسوم نمیتوان فهمید وضعیت هر تشخیص دهنده چقدر نزدیک به هشدار می‌باشد. پس بنابراین وجود گرد و غبار و اثرات محیطی به راحتی احساس نمیشود. همچنین در این دو نوع از قبل نمیتوان عمر دقیق تشخیص دهنده را پیشبینی کرد و زمان تعویض آن را فهمید، می بایست حتما خطا پیش آید و مدتی وقتگیری کند و حتی مدتی سیستم خارج از سرویس باشد.